Tadeusz Janicki, Niemiecka Polityka Gospodarcza Na Ziemiach Wcielonych Do Rzeszy W Latach 1939-1945

Transcript

Niemiecka polityka gospodarcza na polskich ziemiach zachodnich zajętych przez III Rzeszę w 1939 r. była zdeterminowana przez czynniki historyczne, ideologiczne i gospodarcze. Utrata na rzecz Polski po 1919 r. Pomorza Gdańskiego, Wielkopolski i części Śląska była dla Niemiec ze względów politycznych i gospodarczych trudna do zaakceptowania. Władze Republiki Weimarskiej, pod naciskiem zwycięskich państw Ententy, podpisały sankcjonujące ten stan rzeczy traktaty międzynarodowe, jednak przez cały okres istnienia Republiki podejmowały różnorodne działania zmierzające do ich rewizji. Dążąc do odzyskania utraconych ziem Niemcy rozwinęli szeroką akcję dyplomatyczną i propagandową skierowaną przeciw Polsce, którą określano jako „państwo sezonowe” (Saisonstaat), niezdolne do samodzielnego bytu państwowego i przez to niebezpieczne dla całej wspólnoty międzynarodowej. Ważnymi elementami polityki rewizjonistycznej z lat 1919-1933 były również naciski gospodarcze (bojkot gospodarczy w latach 1920-1922 i wojna celna od 1925 r.) oraz pomoc fi nansowa dla mniejszości niemieckiej w Polsce. Powyższe działania miały doprowadzić do rozkładu gospodarki polskiej, która w opinii niemieckich polityków i ekspertów nie była w stanie funkcjonować bez dostępu do niemieckiego rynku i technologii. Osiągnięcie ostatecznego celu jakim było odzyskanie Pomorza, Wielkopolski i Śląska miało nastąpić na drodze przejęcia tych ziem (za zgodą wspólnoty międzynarodowej) od zanarchizowanej gospodarczo i przez to niezdolnej do dalszego samodzielnego istnienia Polski.